#196. Behawiorysta - Remigiusz Mróz

Tytuł: Behawiorysta

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Filia Mroczna Strona

Liczba stron: 550

Data wydania: 26 października 2016

Cena katalogowa: 36,90 zł

Do książek Mroza podchodzę bardzo sceptycznie - bez żadnych większych achów i ochów. Przez ogólny szum w blogosferze książkowej, wszelkie zachwyty i podniety, odechciewa mi się i nie mam parcia na to, aby czytać kolejne książki tego autora. Behawiorysta jakimś cudem się napatoczył, chociaż i tak swoje wyleżał na półce z książkami, ale wreszcie przyszła jego kolej.

Zamachowiec przetrzymuje na terenie przedszkola dzieci i ich wychowawców. Nie ma żadnych żądań, przez co policja jest bezsilna i nie bardzo potrafi odnaleźć się w zaistniałej sytuacji. Największym problemem okazuje się to, że zamachowiec porozumiewa się jedynie przez transmisję na żywo, prosto z przedszkola. Sprawa trafia w ręce Gerarda Edlinga - byłego prokuratora i behawiorysty - który sprawia, że sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje i staje się bardziej napięta.

Bardzo rzadko się zdarza (w mojej czytelniczej karierze to był pierwszy przypadek), że podchodziłam do książki bez zaangażowania, po czym - jak zaczęłam ją czytać - kompletnie się w niej zatraciłam, żeby pod koniec mieć jej dość i być mega znudzoną.

Zaczęło się bardzo obiecująco - pojawił się specyficzny i charakterystyczny bohater, o wyjątkowych umiejętnościach, był bandzior, który też nie był zwykłym szarym człowieczkiem, no i była akcja z masą trupów. Odkrywanie ludzkiej natury i podświadomych odruchów w zestawieniu z kryminalnymi zagadkami i kolejnymi morderstwami było dla mnie bardzo niesamowitym doświadczeniem. Dosłownie uwielbiam tego typu książki i seriale. Moja radość była ogromna, podobnie jak zaangażowanie w lekturę i zaciekawienie dalszym rozwojem wydarzeń. No ale ileż można czytać o tym, jak główny bohater typuje zachowania mordercy, jak giną kolejne niewinne osoby, bo nikt mu nie wierzy. Mi się w pewnym momencie znudziło, że miałam ochotę przewrócić 150 stron, które zostały mi do końca książki, i przeczytać treść ostatniej kartki, żeby mieć już ten tytuł odbębniony. Za bardzo rozciągnięta fabuła, za długie wodzenie mnie za nos nie przyniosło żadnych korzyści.

Mróz tym razem chyba za bardzo poszalał - zachciało mu się sensacji rodem z amerykańskiego filmu. Miałam wrażenie, że początek fabuły umiejscowił w polskich realiach, ale zakończenie doklepał bardzo widowiskowo-wybuchowe - amerykańskie. Zwalił jedno, ale czym innym nadrobił i zasługuje na ogromną pochwałę za mega ciekawych, nieszablonowych i nieprzewidywalnych bohaterów. Kinezyka jest bardzo ciekawą nauką, która sprawia, że człowiek staje się odkrytą kartą przy specjaliście z tej dziedziny, a autor - jak się okazuje - jest specem, dużo wie i potrafi tę wiedzę wykorzystać.

Książkę czytało mi się przyjemnie, poza chwilami nudy, które zdecydowanie przeważały w końcowej części powieści. Bohaterowie mnie zaintrygowali, chociaż nie na tyle, aby pomóc mi spokojnie przetrwać gorsze chwile. Całość wywarła na mnie pozytywne wrażenie, ale znowu bez zachwytów i skakania z radości pod sufit - było nieźle, ale momentami mocno przesadzone. 

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ 🎀 (@ruderecenzuje) 22 Lis, 2016 o 11:08 PST