#194. Ta, którą nigdy nie byłam - Majgull Axelsson

Tytuł: Ta, którą nigdy nie byłam

Tytuł oryginału: Den jag aldrig var

Autor: Majgull Axelsson

Wydawnictwo: W.A.B.

Liczba stron: 496

Data wydania: 9 września 2015

Cena katalogowa: 39,99 zł

Psychicznie mi źle po tym, jak skończyłam czytać tę książkę. Zdecydowałam się na nią ze względu na mocną i bardzo kobiecą tematykę, na którą wskazywał opis książki, ale zagubiłam się gdzieś w niej, przez co zupełnie do mnie nie trafiła.

MaryMarie ma problemy z określeniem własnej tożsamości i prowadzi ciągłą walkę sama ze sobą. Mimo że osiągnęła ogromny zawodowy sukces, w życiu osobistym zupełnie jej się nie układa – sparaliżowany mąż kobieciarz przyprawia ją o jeszcze większe i bardziej zawiłe dylematy i zastanowienia. 

Nie mam pojęcia o co chodziło w tej książce. Za każdym razem, kiedy się za nią zabierałam, mój mózg jakby samoczynnie się wyłączał, nie chcąc rejestrować jej fabuły. Czasami tak mam na początku – plus minus do setnej strony różnych powieści – dlatego nie robiłam sobie większych wyrzutów z tego powodu, tylko śmiało czytałam dalej. Czytałam i czytałam, aż doczytałam. Spodziewałam się wywołania jakiegoś emocjonalnego efektu po zamknięciu ostatniej strony, jednak nic takiego się nie stało – poza tym, że pojawiło się rozgoryczenie, bo to kolejna książka, która do mnie nie trafiła, a w dodatku zapowiadało się, że powinna jakoś na mnie wpłynąć.

Chciałabym zwalić winę na autorkę, że za bardzo i za dokładnie wszystko opisywała – lała masę wody, w moim przypadku zupełnie na próżno, bo nic do mnie nie trafiło – że pozostawiała za dużo niedopowiedzeń i nie była oczywista, że ta psychodeliczność jest za masywna, aż przytłaczająca. Ale mam wrażenie, że tym razem trochę sama sobie zgotowałam taki los, że to właśnie z mojej winy ten tytuł do mnie nie trafił. Na czytanie nie mam zbyt wiele czasu w ciągu tygodnia – praca, dom i te wszystkie obowiązki przeważnie dominują nad czytaniem – ale to właśnie przez to ta książka do mnie nie trafiła. Chciałam ją przeczytać na szybko, po łebkach, trochę w autobusie, trochę w wolnej chwili w pracy – ale zupełnie mi to nie wyszło. To jedna z tych książek, którym trzeba poświęcić mnóstwo czasu – tak jak reportażom, bibliografiom czy pamiętnikom – które trzeba przeanalizować, zastanowić się nad nimi, które wymagają od czytelnika całkowitego zaangażowania i skupienia. Jak widać, mnie całkowicie przerosła, i mimo że zapowiadało się bardzo dobrze, to skończyło się źle.

Jednak, po dłuższej analizie, stwierdzam, że autorka też trochę zawiniła – wina leży po obu stronach. To, że nie potrafiłam całkowicie skupić się na fabule tej powieści to jedno, ale drugim jest to, że Axelsson zupełnie nie przekonała mnie swoim stylem, nie potrafiła mnie zaciekawić i w jakiś sposób przyciągnąć mojej uwagi, żebym rzeczywiście wciągnęła się w życie MaryMarie.

Książek tej autorki nie polecam osobom, które nie znoszą wodolejstwa, którym ciężko jest się skupić, które nie lubią książek bazujących na domysłach i odgadywaniu niedopowiedzeń. Ja daję sobie już z nimi spokój i nie planuję kolejnych prób z książkami Axelsson, niestety. Dla mnie to za dużo i za mocno, a ja nie mam za bardzo czasu na takie wrażenia.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ 🎀 (@ruderecenzuje) 27 Lis, 2016 o 8:49 PST