#69. Sekta Egoistów - Eric-Emmanuel Schmitt

Opis (lubimyczytac.pl):

Kiedy Gérard natrafia w starej książce na wzmiankę o tajemniczym założycielu Sekty Egoistów, jest przekonany, że właśnie wpadł na trop niezwykłej zagadki. Kim byli owi Egoiści, którzy wierzyli, że każdy człowiek powinien skupić się tylko na poznaniu samego siebie?
Kolejne ślady prowadzą Gérarda przez całą Europę, a początkowe niewinne zainteresowanie tematem szybko przeradza się w obsesję. Z dnia na dzień mężczyzna coraz bardziej zagłębia się w poszukiwania, ignorując wszystko i wszystkich. Jednak czy naprawdę można żyć tylko dla siebie, zapominając o innych?
W swojej pierwszej, niepublikowanej dotąd w Polsce powieści, Eric-Emmanuel Schmitt stawia ważkie pytanie o to, co tak naprawdę jest w życiu najważniejsze: osobiste szczęście czy budowanie więzi z otaczającymi nas ludźmi.




Moja opinia o książce:

Eric-Emmanuel Schmitt jest pisarzem, który potrafi stworzyć cudowne dzieła, głęboko przemawiające do człowieka, składające się z nieskomplikowanej treści, ale o bardzo głębokim przekazie. Jego książki, które przeczytałam – Tajemnica Pani Ming i Dziecko Noego zdecydowanie mnie zachwyciły, Tektonika uczuć również okazała się wspaniała. Skakałam pod sufit, gdy dowiedziałam się, że Wydawnictwo Znak Literanova ma do rozdysponowania kilka egzemplarzy recenzenckich Sekty egoistów i jeden z nich trafił właśnie w moje ręce.

Głównym bohaterem powieści jest Gerard – naukowiec, poszukujący źródeł literaturowych do wykorzystania w swojej rozprawie doktorskiej, który całkiem przypadkowo trafia na książkę związaną z ideologiami głoszonymi przez Gasparda Languenhaerta. Jak się okazuje, poglądy filozofa na temat ludzkiej egzystencji stają się na tyle ciekawym i nieznanym Gerardowi obszarem, że postanawia zagłębić się w tym obcym obszarze wiedzy. Dążenie do zdobywania kolejnych informacji i uwierzytelniania ich doprowadza wreszcie Gerarda do obłędu.

„Odrobina tajemnicy ekscytuje, jej nadmiar otępia.”

Przede wszystkim Sekta egoistów wyraża dość irracjonalne podejście do materii i jako takiej rzeczywistości. Ukazuje egzystencję jako jednostkową – każdy człowiek jest odpowiedzialny za swoje życie, a wygląda ono tak, jak sobie je sami zaplanujemy – wszystko dzieje się jedynie w naszych umysłach. Odrzucona zostaje hipoteza istnienia materii. Wszelkie rozważania dotyczące bytu innych jednostek w społeczeństwie sprowadzone zostają jedynie do wyobraźni jednej osoby i jej urojonego świata. Iluzja własnej potęgi staje się głównym elementem bytu jednostki i to dzięki niej napędzane są kolejne wydarzenia, bezradność i zagubienie zostają zepchnięte na kolejny plan.

„Świat naprawdę jest jedynie tym, co odczuwamy, nie da się od niego uciec.”

Szczerze mówiąc już dawno nie miałam tak ogromnego problemu z napisaniem kilku słów o jakiejś książce. Pozycja miała coś w sobie, nie jestem w stanie powiedzieć, że była to książka zła, ale też ciężko określić mi ją jako dobrą. Jedyne czego jestem w tym momencie pewna to to, że nie jest ona odpowiednia dla każdego. Problemem wpływającym na to moje skołowanie jest przerost treści filozoficzno-egzystencjalnych nad samą fabułą książki, przez co znacznie bardziej skupiłam się na samych rozważaniach związanych z istnieniem niż na poczynaniach głównego bohatera.

Sekta egoistów jest debiutancką powieścią Schmitta, w której jeszcze wyczuwałam niedoszlifowany kunszt pisarski autora, który również utrudniał mi odbiór przekazu tej pozycji. Miejscami poszczególne elementy powieści były nieskładne, pojawiało się w nich dużo wcześniej wspomnianych treści filozoficzno-egzystencjalnych i wychodził wielki bałagan – o co chodziło w niektórych fragmentach książki do tej pory nie wiem, ale planuję dać jej jeszcze jedną szansę, mam nadzieję, że wtedy poszczególne rozdziały okażą się łatwiejsze w odbiorze, bardziej czytelne i zrozumiałe.

„Ból jest po prostu pytaniem, które stawiam samemu sobie, żeby zmierzyć siłę swojego pragnienia: jeśli cierpienie mnie powstrzymuje, oznacza to, że właściwie wcale mi nie zależy na pożądanej rzeczy. Gdy jednak okazuje się ono jedynie drobną przeszkodą, wiem, że moje pragnienie jest silne, że jest głębokie. Ból jest poniekąd barometrem moich chęci.”

Zdecydowaną zaletą tej książki jest jakość jej wydania – jest wspaniała, prześliczna, cudowna! Oczywiście mówię o aspekcie wizualnym. Twarda, solidna oprawa, tekst na stronach porozmieszczany w sposób przemyślany (nie na chama, oby tylko więcej tekstu i mniej stron). Posiadanie takich książek w kolekcji to ogromna radość dla książkoholika, chociaż spotkałam się też z opiniami, że nie powinno się wydawać tak cienkich książek w twardych oprawach. Jak kto woli – dla mnie to istne cudeńko.

„Rany na duszy goją się wolniej niż rany na ciele.”

Drodzy czytelnicy, jeżeli planujecie rozpocząć dopiero przygodę z panem Schmittem odradzam Wam sięganie po tę pozycję na pierwszy raz, bo najzwyczajniej w świecie możecie się do niego zrazić, a nie powinniście! Natomiast jeżeli planowaliście sięgnąć po tę książkę i jest to już któraś książka z kolei tego autora – zastanówcie się czy faktycznie filozoficzno- egzystencjalne rozprawy Was interesują.

Źródło: Instagram