Czy mam wyrzuty sumienia, że nie czytałam lektur? #backtoschool

Lektury i ogólnie samo czytanie było dla mnie w czasach szkolnych przekleństwem. Raz, że raczej miałam umysł ścisłowca i wolałam rozwiązywanie zagadek logicznych niż spotkania z literkami, a dwa, że czytanie, bo ktoś mi każe, nie robiło na mnie wrażenia.

Rodzice nalegali, stawiali warunki i próbowali szlabanów za niskie oceny i nieczytane lektury, bo nauczyciele oczywiście wyciągali konsekwencje z nieczytanych lektur, ale na mnie nie robiło to szczególnego wrażenia. Byłam zamkniętą w sobie indywidualistką, więc nie robiłam tego, żeby pokazać się rówieśnikom, żeby myśleli, że jestem fajna czy cokolwiek (o ile o fajności może decydować czytanie lub nieczytanie książek), a zdecydowanie bardziej dla własnej satysfakcji, że będę robić wszystko na opak, po swojemu. Dlatego też z czasów szkolnych wspominam zaledwie kilka lektur, które rzeczywiście sama chciałam przeczytać, a wśród nich chociażby Romeo i Julia, Mały Książę czy Medaliony. Szczególnie dużym łukiem omijałam te opasłe tomiska, co zresztą zostało mi do dnia dzisiejszego i zdecydowanie chętniej sięgnę po cienką książkę niż po jakiegoś grubasa.

Źródło

Czy byłam głupim dzieckiem, bo nie czytałam lektur?

Nie uważam, że byłam głupia ani że nieczytanie książek z kanonu lektur odbiło jakieś gigantyczne piętno na moim dorosłym życiu. Nie lubiłam marnować czasu na czytanie ani na naukę. Mogę powiedzieć, że słownictwo miałam uboższe, ale nadal potrafiłam wyartykułować to, co miałam na myśli w sposób zrozumiały dla odbiorcy. Nadal to potrafię, chociaż teraz – pewnie ze względu na nałogowe pochłanianie książek i regularne pisanie o nich – wychodzi mi to dużo lepiej, ale jestem też starsza, więc jednoznacznie ciężko stwierdzić czy nieczytanie miało wpływ na moją dorosłość.  Nie sądzę, że czytanie książek w ogóle sprawia, że jest się lepszym czy mądrzejszym człowiekiem od tych, który po książki sięgają bardzo sporadycznie albo nawet wcale. 
Po kilku latach regularnego pisania o książkach, zamieniania nieskładnych myśli w logiczne lub w miarę logiczne dłuższe teksty, mogę śmiało stwierdzić, że to miało ogromny wpływ na mnie, na sposób wysławiania się i bardziej umiejętnego konstruowania złożonych wypowiedzi. 

O wynoszeniu nawyków z domu rodzinnego.

Mam wrażenie, że czytanie leży też trochę w wychowaniu i czerpaniu wzorców z rodziców. W moim rodzinnym domu książek nigdy nie brakowało, ale rzadko zdarzało się, żebym przyłapywała rodziców na czytaniu. Uczenie mnie czytać to jedno, ale czytanie w wolnym czasie to drugie. Wiadomo, że każdy ma swoje priorytety, każdy inaczej lubi spędzać czas. U mnie czytało się gazety i magazyny, a rodzice pozostałe wolne godziny woleli spędzać w ogrodzie na pracach przy roślinach niż w domu. Stąd też moje zamiłowanie do roślin i brak obrzydzenia przy wszelakich robalach i owadach – nie mam większych problemów z łapaniem ich i dokładnym oglądaniem, co zresztą robię do tej pory, z czystej ciekawości. A teraz, patrząc z perspektywy czasu na całą tę sytuację, jeżeli miałabym wybierać między czytaniem książek a grzebaniem w ziemi w poszukiwaniu robali jako zajęcia dla mojego dziecka, bez zastanowienia wybrałabym to drugie. A chwila na książkę ewentualnie do snu.

Ale, ale. To też nie było tak, że nic nie czytałam, a rodzice nie dwoili się i troili, żebym zaczęła czytać. Chciałam mieć Harry’ego Pottera to go miałam. To była jedyna seria, po którą rzuciłam się jak szczerbaty na suchary, a rodzice mi to umożliwili, zdziwieni, że jednak chcę coś czytać i to tak totalnie sama z siebie.

Moje wyobrażenie dzieciństwa

Nie chcę nikogo oceniać ani narzucać sposobu wychowywania dzieci i ilości czytanych przez nie książek, ale mam wrażenie, że moje dzieciństwo było okresem, w którym porządnie się wybawiłam i wybrudziłam. Nie chcę sugerować, że czytanie wyklucza zabawy podwórkowe, ale takie jest moje osobiste wrażenie. To, że ja większość czasu spędziłam na przydomowym ogródku bardzo mocno wpłynęło na moją przyszłość, na podjęte studia i dalszy rozwój. Teraz mogę być tylko wdzięczna rodzicom, że nie byli tymi, którzy zamykają dzieci w domu w obawie przed tym, żeby się nie ubrudziły i nie zjadły czegoś z ziemi albo żeby coś ich nie ugryzło. Chociaż czasem zastanawiam się jakby to było, jakby wyglądało moje życie, gdybym jednak wolała książki od robaków. 

Czy moje dziecko będzie miało przerąbane i będzie musiało czytać lektury?

Moje dziecko będzie prawdopodobnie miało kompletnie inną sytuację, bo w moim domu książki zajmują praktycznie całą przestrzeń między podłogą a sufitem, więc będzie przyzwyczajone do widoku książki, a pewnie też do widoku czytających rodziców, a przy okazji ja, nieco bardziej zaznajomiona z rynkiem książkowym, będę wiedziała czym je zainteresować. Cieszę się też, że kanon  lektur trochę ulega zmianie, bo przez to, że dzieciaki nie będą czytać tylko i wyłącznie klasyki, to może dzięki aktualnym wyborom nauczycieli będą czytać więcej i będzie to dla nich mniejszą karą niż było chociażby dla mnie. 

Jeżeli miałabym wrócić do lektur z moich czasów, to co bym przeczytała?

Folwark zwierzęcy i Rok 1984 Orwella obowiązkowo.

Do Małego Księcia bardzo chętnie wracam, ale koniecznie muszę zaopatrzyć się w piękne ilustrowane wydanie. Trochę żałuję, że za moich czasów nie było książek w wersji od razu ze słownikiem, bo może dzięki tej lekturze łatwiej poszłoby mi też z nauką francuskiego.

Wróciłabym też do Medalionów Nałkowskiej, bo to była pierwsza książka, która zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie i która tak bardzo ociekała smutkiem i powagą. Pamiętnika z Powstania Warszawskiego Mirona Białoszewskiego, który wrzuciłam już do schowka, żeby przy kolejnych zakupach kupić. Oskara i pani Róży Erica-Emmanuela Schmitta, którą mimo że mam na półce, to jeszcze nie miałam okazji jej przeczytać.

I jeszcze na dokładkę Kamienie na szaniec Aleksandra Kamińskiego i Opowieść wigilijną Dickensa.

Ania Klimas @mrs.klimas_reads: 

Nie będę ukrywać, że moja miłość do książek miała swoje wzloty i upadki przez cały okres mojej edukacji. I tak, w podstawówce mimo tego, że byłam stałą bywalczynią w bibliotece szkolnej, z dyktand zbierałam najgorsze oceny. W gimnazjum czytałam lektury, ale przyznam szczerze, nic z nich dzisiaj nie pamiętam - ale za to w charakterystyce porównawczej byłam rewelacyjna! Liceum? Jakaś szalona liczba obowiązkowych lektur do przeczytania w nierealnie krótkim czasie. A przecież język polski nie był jedynym przedmiotem, do którego trzeba się było przygotować. W rezultacie liceum skończyłam tylko z przeczytaną połową „Krzyżaków” i odsłuchanym audiobookiem „Lalki” oraz stertą wszelkich dostępnych streszczeń. Jak mi z tym dzisiaj, 11 lat po zdaniu matury? Bosko!

Każdą klasę w podstawówce i gimnazjum kończyłam z czerwonym paskiem. W liceum może już tego paska nie było, ale gdzieś tam zawsze w jego okolicy się jednak kręciłam. Maturę zdałam, z polskiego nawet i rozszerzoną! A później machnęłam 3 kierunki studiów. A to wszystko bez czytania lektur, za to czytając to, na co akurat miałam ochotę. Do dzisiaj pamiętam, kiedy w Polsce miała ukazać się pierwsza część Harry’ego Potter’a. Jeden, albo dwa rozdziały opublikowano wtedy w „Vivie”, którą podkradłam mamie i zabrałam ze sobą do szkoły. Zaczytana z nosem w gazecie przemierzałam korytarze na przerwach i nie odrywając od niej oczu nawet na sekundę, ryzykowałam życie schodząc ze schodów „na czuja”! Każde wakacje spędzałam u mojej chrzestnej, która w domu miała pokój zwany „samotnią”, gdzie oprócz regałów pod sufit wypełnionych książkami… była tylko kanapa. Miałam może 11/12 lat, kiedy przeczytałam swoją pierwszą książkę John’a Fowles’a znalezioną właśnie na jednym z tym regałów. To był „Kolekcjoner” i nigdy nie zapomnę jakie piorunujące zrobił na mnie wrażenie. Chciałam powiedzieć o nim każdej napotkanej osobie! Właśnie, John Fowls. Kończyłam wtedy podstawówkę, może zaczynałam gimnazjum? To była naprawdę poważna książka jak na ten wiek! A ja przeczytałam ją, bo miałam na to po prostu ochotę. Nikt nade mną nie stał, nie odliczał czasu i nie brzęczała mi w głowie wizja analizy porównawczej.

Kiedy teraz myślę o tym już z perspektywy czasu, to dopiero widzę jak absurdalnie wyglądało zapoznawanie młodzieży z klasyką literatury: masz tydzień, czytaj! Zwracaj uwagę na kolor sukienki głównej bohaterki, kiedy siedziała w parku na ławce i jak wyglądał kot, który pojawił się w tej książce w 18 rozdziale. A przy okazji, rób analizę psychologiczną każdej postaci. P-A-R-A-N-O-J-A. Co więcej, lektury to jedno, ale takie podejście potrafiło naprawdę wręcz obrzydzić człowiekowi czytanie. W moim przypadku nawet się to udało. Całe szczęście tylko na czas liceum.

Może i moja mama nie szalała z radości widząc moje oceny z kartkówek z polskiego, ale jednak nie suszyła mi o to głowy, bo przyznała mi się kiedyś, że sama ich nie czytała. Wróciła do niektórych, kiedy była już starsza. Też mam taki zamiar. Myślę, że do tego trzeba po prostu dojrzeć. W końcu książki czyta się dla przyjemności i sami dobrze wiemy, co tę przyjemność sprawia nam najlepiej. Niedawno w końcu przeczytałam „Lolitę”, która mnie oczarowała. Ta subtelność języka, wszechobecny magnetyzm, coś pięknego! Nie chcę sobie nawet wyobrazić jak odebrałabym tę książkę gdybym musiała czytać ją na czas...

A na koniec trzy lekturowe polecenia części załogi księgarni TaniaKsiazka.pl

Agnieszka Jarosławska

Moja ulubiona lektura? Zdecydowanie Ania z Zielonego Wzgórza.Sama już nie wiem ile razy przeczytałam książkę, ile niedziel jako dziecko spędziłam przed telewizorem oglądając film. W tej chwili moją biblioteczkę zdobi kilka wydań tej książki i wiem, że to jeszcze nie koniec.
Pokochałam Anię całym sercem i kocham do tej pory. Często używam zwrotu jakim Ania zwróciła się do Maryli: „uchyl rąbka tajemnicy”. I tak jak ona zawsze marzyłam mieć przyjaciółkę, która będzie moją bratnią duszą.Ania to odważna, bystra i życiowo mądra dziewczynka, z której przykład czerpać powinny współczesne nastolatki. Mam nadzieję, że ta książka na zawsze pozostanie w kanonie lektur.

Anna Podurgiel

Moją ulubioną lekturą była Akademia Pana Kleksa. Jako mała dziewczynka marzyłam o tym, by zamiast standardowych lekcji w szkole uczyć się leczenia sprzętów albo odwiedzać bohaterów baśni, tak jak to mogli robić uczniowie pana Ambrożego. Żałowałam, że nie ma takiej szkoły dla dziewczynek, bo przecież mając imię na "A" mogłabym się w niej uczyć! Książka bardzo pobudzała moją wyobraźnię i przyczyniła się do zamiłowania do fantastyki. Mam nadzieję, że kolejne pokolenia dzieciaków również są nią zachwycone i z radością przekraczają progi Akademii, fascynującego świata pełnego magii, humoru i przygód.

Aneta Świderska 

Do dziś pamiętam, jakie wrażenie wywarła na mnie lektura Małego Księcia Antoine’a Saint-Exupéry'ego.To wyjątkowa, poetycka i metaforyczna książka o tym, jaka mądrość drzemie w dziecięcym postrzeganiu świata. Może właśnie dlatego, ta książka jest dla mnie tym ważniejsza, im starsza jestem.Przy pierwszej lekturze Małego Księcia najbardziej podobał mi się fragment o miłości do Róży, a do dziś towarzyszą mi sekretne słowa lisa „widzi się dobrze tylko serce, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”. W tej książce, pod niemal bajkową historią o chłopcu, kryje się wielka mądrość, dlatego tak często do niej wracam.

Dajcie w komentarzach znać jak było u Was z czytaniem lektur i do jakich książek z kanonu teraz moglibyście wrócić

Post powstał we współpracy z TaniaKsiazka.pl