#349. Paragraf 148 - Jacek Ostrowski

Tytuł książki Jacka Ostrowskiego odnosi się bezpośrednio do artykułu 148 Kodeksu karnego z 1969 roku, który przewidywał odpowiedzialność karną za zbrodnię zabójstwa w postaci kary pozbawienia wolności od 8 lat do 25 lat, a w szczególnych przypadkach karę śmierci, jako najwyższy możliwy wymiar kary.

Aktualnie artykuł ten określa karę jako pozbawienie wolności od 8 do 25 lat, a w szczególnych przypadkach jako dożywotnie pozbawienie wolności. 

W Płocku dochodzi do serii makabrycznych zbrodni, o które podejrzewana jest kobieta uważająca siebie za niewinną. Trafia ona pod skrzydła mecenas Zuzanny Lewandowskiej, która mimo że początkowo sceptycznie podchodzi do niewinności zatrzymanej kobiety, z czasem zaczyna jej wierzyć. Współpraca z milicją nie przynosi żadnych efektów, dlatego ostatecznie Lewandowska wraz z zaprzyjaźnionym prokuratorem próbują rozwiązać sprawę na własną rękę. 

Książka Ostrowskiego jest świetnie skonstruowanym kryminałem, któremu znacznie bliżej do klasyki i próżno szukać w nim połączeń z sensacją. Akcja rozwija się powoli, a czytelnik stopniowo wprowadzany jest w sprawę prowadzoną przez prawniczkę Zuzannę Lewandowską oraz jej prywatne życie, które też wydaje się mieć tu znaczenie. Mimo stosunkowo spokojnego tonu i braku brutalności nie brakuje momentów zaskakujących, w których autor znienacka zrzuca na czytelnika kolejne informacje mające naprowadzić go na trop. Z jednej strony mają być pomocne w rozwiązaniu sprawy, a z drugiej powodują jeszcze większe zamieszanie, co według mnie jest zabiegiem bardzo pozytywnym i sprawia, że nie ma szans na to, aby czytelnik był znudzony lekturą. Wydawałoby się, że skoro to raczej prosty i spokojny kryminał, to i dojście do sedna sprawy będzie banalne, szczególnie dla wprawionego w kryminalne rozgrywki czytelnika, jednak okazuje się, że Ostrowski potrafi porządnie zaskoczyć.

Główną bohaterką jest wspomniana wcześniej prawniczka Zuzanna Lewandowska, która mimo ogólnego charakteru i zachowań odpowiadających czasom, w którym osadzona została fabuła książki, bardziej jawi mi się jako postać dość nowoczesna – pewna siebie i pewna swoich przekonań. Ciężko mi się jakoś konkretniej odnieść do czasów PRL-u i porównać zachowania postaci względem tego, jakie postawy pojawiały się u ludzi w tym czasie, bo znam je jedynie z książek i opowieści. Biorąc jednak pod uwagę umiejętne nadanie delikatnego klimatu retro tej książce, myślę że z oddaniem cech ludzkich autor też sobie poradził. Najciekawszą cechą głównej bohaterki, która mocno utkwiła mi w pamięci, było przyporządkowywanie do każdego spotkanego czy przytoczonego w rozmowie przestępcy odniesienia do Kodeksu karnego i paragrafu, za który został skazany.

Teraz i ona go poznała. To były złe wspomnienia, 184 § 1, znęcanie się nad rodziną.

                                             

Mówią, że książka jest brutalna, mi tej brutalności niestety odrobinę zabrakło. W samym opisie oczywiście pojawiały się sceny, które niejednemu mogłyby  zmrozić krew w żyłach, ja jednak spodziewałam się ich więcej, spisanych z większą dokładnością. Myślę, że warto dać szansę Ostrowskiemu i przeczytać kryminał z akcją od początku do końca mocno osadzoną w Polsce, gdzie poza zarysem historycznym życia i sytuacji społeczeństwa, możemy doszukiwać się innych odniesień do rzeczywistych wydarzeń z przeszłości.

Na kozetce zobaczył ręce i nogi powyrywane ze stawów, głowy ułożono na ławie twarzami do siebie, na podłodze leżały porozciągane i poszarpane wnętrzności. Wszystko nosiło na sobie ślady zębów.

Tytuł: Paragraf 148

Autor: Jacek Ostrowski

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska 

Liczba stron: 340

Data wydania: 19 września 2018

Cena katalogowa: 36,90 zł

Moja ocena: 7/10