#210. Po prostu zabijałem - Artur Górski

Tytuł: Po prostu zabijałem

Autor: Artur Górski

Wydawnictwo: Burda Publishing Polska

Liczba stron: 216

Data wydania: 9 listopada 2016

Cena katalogowa: 34,90 zł

Nie wiem z czego to wynika, ale zawsze, na początku każdego kolejnego roku, sięgam po książki typowo mafijne. Przez ostatni rok ukazało się kilka pozycji o takiej tematyce, więc styczeń okazał się miesiącem nadrabiania zaległości z całego roku. Czytanie ich idzie mi to całkiem nieźle, głównie przez to, że książki wychodzące spod pióra pana Górskiego nie wymagają od czytelnika maksymalnego skupienia – więc może dlatego sięgam po nie chętniej, niż po bardziej ambitną literaturę, z początkiem każdego roku.

Z okładkowej zapowiedzi wynika, że Po prostu zabijałem ma charakter spowiedzi jednego z polskich gangsterów (nie związanego z mafią pruszkowską), który odsiaduje wyrok dożywocia za swoje przewinienia – jak się później okazuje nie wszystkie.

Przeważnie nie czytam opisów książek, ale w przypadku tego tytułu nie miałam innego wyjścia. Początkowo, sugerując się tytułem, pomyślałam, że może Górski okazał się seryjnym mordercą i wreszcie opisał swoje przeżycia. Później jednak wpadła mi do głowy myśl, że mógł zdecydować się na napisanie książki typowo fabularnej, żeby nadal trochę pozarabiać, utrzymując się na fali popularności książek z serii „Masa o…”. Wiele się nie pomyliłam, chociaż autor jeszcze nikogo nie zabił. Książka miała mieć charakter spowiedzi, więc oczekiwałam od niej tego, że będzie typowym reportażem. Jednak na samym początku Górski ostrzega czytelnika, że pozwolił on sobie do relacji osadzonego dodać fikcję literacką. Na dzień dobry już wieje lipą, a z każdą kolejną stroną było coraz gorzej.

Zacznę od tego, że książka napisana jest bardzo łatwym językiem, więc nie ma najmniejszych problemów z tym, żeby pochłonąć ją w kilka godzin. Jest nieangażująca – nie doszukujcie się żadnych prawd życiowych ukrytych na kartach tej książki, nie wspominając o jakichkolwiek emocjach albo refleksjach. To takie dobre czytadełko na podróż – kiedy z jednej strony nie chce Ci się czytać, ale coś byś poczytał, ale jest dużo innych książek, które zdecydowanie bardziej warto przeczytać niż tę. I na tym koniec zalet (jeżeli w ogóle można te aspekty nazwać zaletami).

Górski pozwolił sobie na własną interpretację historii osadzonego zabójcy, więc na dobrą sprawę nie wiadomo ile jest w niej prawdy, a jaką część stanowi wymysł autora. Prawdą jednak jest to, że nie zależnie od tego, ile swojej radosnej twórczości pan Górski zdecydował się w niej upchnąć, to książka jest najzwyczajniej w świecie słaba. Powierzchowność opisywanych historii i nie wnikanie w ich szczegóły wali po oczach przy każdej okazji i w którymś momencie zaczyna nawet irytować. Autor równie dobrze mógł wypunktować zapisane w fabule wydarzenia, przez co ułatwiłby czytelnikom sprawę, a na pewno zaoszczędziliby dzięki takiemu zabiegowi czas. Bohater z jednej strony przedstawiony jako alfa i omega – zabijający bez żadnych skrupułów, nie posiadający zupełnie sumienia – a z drugiej (szczególnie w okresie dzieciństwa) jako wrażliwy, odosobniony chłopak z problemami osobowościowymi. Podejrzewam, że zamysłem było przedstawienie go w roli psychopaty, który przez rodzinne problemy w najmłodszych latach później stał się zupełnie bezduszny – to zupełnie nie wyszło, bardziej miałam wrażenie, że autor sam nie wie o kim chciałby napisać tę książkę. Historia jest dosłownie spisana po łebkach, jakby na kolanie, gdzie nic nie trzyma się kupy. Fala popularności Masy cały czas sprawia, że publikowanie książek o tematyce mafijnej jest fajne, że się opłaca, bo można na nich nieźle zarobić.

Mam wrażenie, że miała być to książka chwalebna, w której osadzony gangster chwali się, jaki z niego twardy gość – kogo w życiu nie zabił i czego to on by nie mógł zrobić – która miała uświadomić czytelnikowi, że w zasadzie w latach 80--tych i 90-tych to wszystko było możliwe, a odebranie komukolwiek życia nie było żadnym problemem. Wyszła z tego kicha straszna, a Górski tylko udowodnił, że z fikcją literacką za wiele wspólnego nie ma – lepiej niech już siedzi przy reportażach. Zadeklarował się, że książkę jakoś „urozmaici”, a czytając ją, miałam wrażenie, że machnął na nią ręką i dał sobie spokój z jakimikolwiek poprawkami.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ ⭐ (@ruderecenzuje) 14 Sty, 2017 o 11:15 PST