#80. Ten, kto zabije smoka - Leif GW Persson

Opis:

Evert Bäckström, antybohater z krwi i kości, ma do rozwiązania sprawę, która początkowo wygląda na zwykłe zabójstwo po pijaku. Pomimo drastycznej zmiany stylu życia zaleconej przez lekarza, Bäckström nie traci ostrości umysłu i już wkrótce odkrywa, że sprawa nie jest taka prosta, jak by się mogło wydawać. Do jej rozwiązania niezbędny jest Bäckström – nawet jeśli będzie musiał sięgnąć po broń.

Moja opinia o książce:

Z kryminałami lubię się praktycznie od zawsze, raz bardziej, innym razem trochę mniej, zastępując je książkami z innych kategorii. Tym razem w moje łapki wpadła książka autorstwa Leif GW Perssona i zwiastowała pierwsze spotkanie z tym autorem. Jako, że kupiłam ją dosyć „w ciemno”, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest drugim tomem cyklu, ale to zupełnie nie przeszkodziło mi w tym, żeby się za nią zabrać.

Septimus Akofeli, przypadkowo odkrywa zwłoki mężczyzny w jednym z mieszkań, gdzie regularnie dostarczał egzemplarze gazet z prenumeraty. Niezwłocznie decyduje się na powiadomienie odpowiednich służb, które w mgnieniu oka pojawiają się na miejscu morderstwa. Technicy z komendy w Solnie ustalają, że do zabójstwa denata została wykorzystana żeliwna pokrywka od garnka, młotek tapicerski i krawat. Sprawą zajmuje się Evert Backstrom, który uważany jest za genialnego śledczego. Backstrom, ze swoją wizją zabójstwa, przystępuje do działania i poszukiwania osób, które mogą być w tę sprawę zamieszane. Jak się okazuje, denat w wieczór przez śmiercią, urządził imprezę zakrapianą alkoholem, a odnalezienie osób, które się na niej pojawiły nie jest wcale takie skomplikowane.

Kryminał Perssona jest jednym z lepszych wśród tych, które do tej pory miałam okazję przeczytać. Autor, poza pisaniem książek, artykułów i felietonów, jest również profesorem kryminologii oraz pracownikiem komendy głównej policji, gdzie od lat pomaga policji w rozwiązywaniu najbardziej brutalnych spraw. Jego ogromne doświadczenie, nabywane przez wiele lat, doprowadziło do tego, że tworzone przez niego powieści o wątkach kryminalnych sprawiają wrażenie pisanych z ogromną łatwością, przez co przebrnięcie przez nie stanowi żadnego większego problemu.

Fabuła książki jest niezwykle wciągająca, a samo zabójstwo i narzędzia zbrodni jeszcze bardziej mobilizują do przebrnięcia przez kolejne rozdziały. Przyznam, że początkowo, czytając powieść, miałam wrażenie, że nic mnie już nie zaskoczy – wszystko zostało już wyjawione, a sprawcy morderstw złapani – przez co moje zainteresowanie odrobinę spadło. Długo nie musiałam czekać, aż nastąpiło całkowite obalenie moich teorii i pojawienie się nowych dowodów.

Akcja książki została wykreowana w taki sposób, że praktycznie ciągle coś się dzieje, a kompletnie bezsensowne okazuje się typowanie zabójcy – przynajmniej tak było w moim przypadku.

Poza perfekcyjną fabułą, autorowi udało się wykreować niesamowitych bohaterów, o jakże odmiennych charakterach. Poza silnymi postaciami męskimi (Evert Backstrom), udało mu się stworzyć mocne damskie charaktery, które idealnie ze sobą współgrają na tle wydarzeń z Solny. Bohaterom została nadana ostrość umysłu i zdolność wynajdywania szczegółów w poszczególnych elementach układanki, co jednak nie oznacza nieomylności w kreowanych teoriach i bezpośrednim doprowadzeniu do sprawców/sprawcy zabójstw z ostatnich dni. To jest chyba najlepszy element tej książki, że pracownicy tego komisariatu mają bardzo ludzkie cechy, popełniają błędy, współpracują ze sobą, żeby osiągnąć lepsze efekty. Mimo dominacji Backstroma nad resztą bohaterów, widać, że nie jest samowystarczalnym śledczym i do rozwikłania zagadek potrzebuje wsparcia innych ludzi.

Dosłownie jedynym elementem, do którego muszę się przyczepić jest tłumaczenie. Już dawno nie spotkałam się z tak rażącymi (przynajmniej dla mnie) „błędami” w tłumaczeniu. Pan Robert (tłumacz) zawalił wiele razy w jednej książce, a powtarzana ciągle fraza w różnych wersjach doprowadzała mnie do takiego obłędu, że miałam ochotę wyrwać poszczególne kartki i je zjeść, żeby nie ujrzały więcej światła dziennego. Może i nie jestem znawcą języków, nie skończyłam żadnych specjalistycznych filologicznych studiów, ale jakieś podstawy angielskiego mam, stąd też mam wiedzę o czymś takim jak idiomy, których przeważnie nie tłumaczy się w znaczeniu bezpośrednim na polski. Także, powtarzane wielokrotnie „słyszę co mówisz”, „rozumiem co masz na myśli” itp. doprowadzały mnie do szału (przykład – w dialogu zajmującym mniej więcej pół strony potrafiło się pojawić dwukrotnie „Słyszę co mówisz…” – czy ktoś w ogóle tak mówi?). Także panie Robercie, bez takich następnym razem…

Mimo że czytam dużo kryminałów i pewne ich schematy są mi już dobrze znane, wydawałoby się, że powinno mi to ułatwić wytypowanie mordercy czy nawet spodziewanie się zwrotów akcji w książce. Jednak w tym przypadku autor mnie tak zaskoczył swoimi umiejętnościami, że nawet po kilku dniach od przeczytania powieści, cały czas nie mogę wyjść z wrażenia, że tak łatwo dałam się nabrać. Czytając drugi tom trylogii jako pierwszą książkę tego autora stwierdzam, że nie zauważyłam żadnych istotnych odniesień do poprzedniej części, więc nie ma żadnego problemu, żeby zabrać się za tę serię „od środka”.

Jeżeli lubicie kryminały, szczególnie takie, które nieustannie zaskakują Was ciągłymi zwrotami akcji i zachwycają barwnością wykreowanych postaci – ta książka jest zdecydowanie dla Was.

Polecam z czystym sumieniem!

A jeżeli jesteście już po lekturze, dajcie znać, czy zwróciliście uwagę na powtarzające się frazy, o których wspomniałam gdzieś tam wyżej. I czy też doprowadziły Was do szału!