#305. Jasnowidz na policyjnym etacie - Krzysztof Jackowski, Krzysztof Janoszka

Mimo że oceniam książki po okładkach, to nie oceniam ludzi po książkach, które czytają.

Kiedy pokazałam tę książkę na moich kanałach w social media, napłynęła do mnie ogromna fala nienawiści na jasnowidza Jackowskiego. Różne osoby zabierały głos, opowiadając jakim to on nie jest szarlatanem, jak nie oszukuje i nie naciąga biednych ludzi. Każdy ma prawo do swojej opinii, więc w takiej sytuacji mogłam rzucić kilkoma zdaniami o tym, co ja myślę – a Jackowski był i jest mi totalnie obojętny – i ewentualnie wypytać skąd takie zdanie. Nie spodziewałam się jednak, że pojawią się osoby, które skrytykują mnie za to, że zdecydowałam się przeczytać tę książkę, bo przecież co komu do tego, co czytam?

Książka Jackowskiego porusza tematy, o których zazwyczaj na głos się nie mówi, a chodzi oczywiście o wykorzystywanie przez jednostki policyjne pomocy jasnowidza do ustalenia okoliczności i skutków morderstw, których rozwiązanie – przeważnie ze względu na brak dowodów – jest niemożliwe. Poruszone zostaje pewnego rodzaju tabu, bo w tak katolickim kraju po prostu nie wypada wierzyć w żadne nadprzyrodzone widzenia, nie powinno się o nich mówić, pisać, ani tym bardziej praktykować.

Książka poprowadzona została w ciekawy sposób, który nie pozwala na monotonię i znudzenie poszczególnymi rozdziałami. Większość rozdziałów przeprowadzono w formie rozmowy Krzysztofa Janoszki – policjanta, który prywatnie jest pasjonatem parapsychologii – z Krzysztofem Jackowskim, najsłynniejszym polskim jasnowidzem. Urozmaiceniem są rozmowy Janoszki z innymi osobami zajmującymi wysokie stanowiska w strukturach policyjnych, dziennikarzami czy wykładowcami akademickimi – pojawia się  gen. Adam Rapacki (były wiceminister spraw wewnętrznych), Robert Bernatowicz (dziennikarz) czy Edward Adamek (naczelnik Wydziału Kryminalnego będzińskiej komendy). Rozmowy przeplatane są fragmentami, w których Jackowski opisuje konkretne sytuacje, przy których rozwiązaniu pomagał.

Najbardziej w tej książce podobało mi się to, że było w niej miejsca na przekonywanie kogokolwiek o prawdziwości wizji Jackowskiego, ani nakłanianie na ewentualną zmianę podejścia do zawodu jasnowidza. Przedstawione zostały suche fakty, które dodatkowo poparto dokumentami potwierdzającymi słowa Jackowskiego, przeprowadzono rozmowy, które w mniejszym lub większym stopniu też są ich potwierdzeniem. Poza tym, autorzy dają czytelnikom możliwość zgłębienia się w pracę jasnowidza, opisują jak wyglądają epizody związane z wizjami, ale też przedstawiają jego prywatne chwile i prawdziwe życiowe problemy, dzięki czemu dają szansę każdemu z osobna na wyrobienie swojej własnej opinii. Mnie działalność Jackowskiego zupełnie nie przeszkadzała i nie przeszkadza, nie mam problemu z wykonywanym przez niego zawodem, ale tak jak wcześniej nie do końca wierzyłam w jego wizje, tak nadal nie mam żadnej konkretnej opinii na ten temat i mam wielki mętlik w głowie. Jednak jednego czego jestem pewna to to, że jeżeli sama byłabym przyparta do muru, bez najmniejszego zawahania skorzystałabym z jego usług.

Mówcie sobie co chcecie, ale ta książka jest naprawdę bardzo dobra. Poza tym, że jest dobrze napisana, to przedstawiono w niej dokumenty, które potwierdzają słowa Jackowskiego na temat współpracy z różnymi komendami policji w całej Polsce. Nikomu nie każę wierzyć w samo jasnowidzenie, nikogo nie będę przekonywać do zmiany swoich poglądów, ale polecam Wam przeczytanie tej książki. Jest bardzo kontrowersyjna, podobnie jak postać samego Jackowskiego, ale daje możliwość spojrzenia na niektóre do końca nie zrozumiałe rzeczy z zupełnie innej perspektywy. A moje zainteresowanie postacią Jackowskiego obudziło się po przeczytaniu książki Izy Michalewicz – Zbrodnie prawie doskonałe – którą również Wam gorąco polecam, w której Jackowski też się pojawiał.

Tytuł: Jasnowidz na policyjnym etacie

Autor: Krzysztof Jackowski, Krzysztof Janoszka

Wydawnictwo: SQN

Liczba stron: 304

Data wydania: 17 stycznia 2018

Cena katalogowa: 34,90 zł
Moja ocena: 7/10

Post udostępniony przez paula sieczko (@ruderecenzuje) Mar 13, 2018 o 9:41 PDT