#195. Jedyne wyjście - Helen FitzGerald

Tytuł: Jedyne wyjście 

Tytuł oryginału: The Exit

Autor: Helen FitzGerald

Wydawnictwo: Burda Publishing Polska

Liczba stron: 340

Data wydania: 28 września 2016

Cena katalogowa: 34,90 zł

Skoro koniec roku się zbliża, to nadchodzi czas na przygotowanie rocznego podsumowania. Ta książka zdecydowanie się w nim znajdzie - jako jedyna w kategorii najbardziej monotonnych książek. Nie rozumiem zupełnie skąd takie  pozytywne opinie o tym tytule pojawiają się w sieci. To idealna pozycja do poduszki, jeżeli macie zamiar szybko zasnąć, a wcale Wam się nie chce.

Dwudziestotrzyletnia Catherine jest typem lenia - nie ma pracy ani żadnych większych zainteresowań poza internetowymi flirtami. Z pomocą przychodzi jej matka, która załatwia dziewczynie pracę w miejscowym domu spokojnej starości. Catherine nie jest łatwo wczuć się w nowe środowisko pracy, tym bardziej, że dochodzą ją słuchy, że w jednym z pokojów dzieją się dziwne rzeczy. Poza spełnianiem swoich obowiązków i komplikowaniem sobie życia, wpada na pomysł, że na własną rękę dowie się, co właściwie się dzieje w tym na pozór spokojnym ośrodku.

Akcja książki toczy się bardzo mozolnie, a autorka ma luźny i rozwlekły styl, który dodatkowo spowalnia fabułę książki. Podeszłam do tego tytułu z dużym zaangażowaniem, zachęcona pozytywnymi opiniami, jednak nie skończyło się niczym dobrym. Nie lubię bardzo bogatych opisów otoczenia, rzeczywistości czy nawet postaci, bo działa to negatywnie na mój zapał w stosunku do określonej powieści, a tu było tego sporo. Zabrakło mi punktu kulminacyjnego, takiego bardzo wyraźnego, nie wspominając o tym, że o żadnym budowaniu napięcia w międzyczasie nie było mowy. Zakończenie też nie wywołało we mnie żadnych większych emocji, pewnie dlatego, że fabuła prawie wprowadziła mnie w śpiączkę. To książka bardzo nijaka pod względem stylu, którym została napisana, chociaż sam zarys fabuły wydaje się być interesujący. Pomysł był, zabrakło porządnego wykonania. O bohaterach też nie mogę powiedzieć nic dobrego, niestety. Catherine ma dwadzieścia trzy lata, a zachowuje się jakby miała szesnaście - jest bezmyślna i dziecinna, o czym świadczą jej dziwne odzywki i zachowania - przez co irytowała mnie jak mało kto. Jej matka wydała mi się być jakąś dzikuską, która nie szanuje jedynej, najbliższej sobie osoby, przed którą dodatkowo ukrywa pewne sprawy.

Z połączenia nijakiej fabuły i irytujących bohaterów wychodzi nie wychodzi nic dobrego - jedynie wielkie bagno. Za czytanie takich książek wydawcy powinni płacić rekompensatę, bo żadnej przyjemności z jej czytania nie miałam. Nie wspominam dobrze i polecać jej nie będę. Może by się nadała dla nastoletnich czytelników, ale tym starszym zdecydowanie odradzam.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ 🎀 (@ruderecenzuje) 8 Lis, 2016 o 9:11 PST